دانشجوی سال اول کارشناسی فیزیک بودم در اولین مواجهه ام با  دکتر رضا منصوری . زمانیکه در بهار 74، در کنفرانس دانشجویی فیزیک ایران، در دانشگاه فردوسی مشهد، مجری ما را دعوت کرد به شنیدن سخنان سخنران مراسم افتتاحیه: "دکتر رضا منصوری، رئیس انجمن فیزیک ایران و استاد دانشگاه صنعتی شریف".
سخنرانی اش برایم جذاب و شیرین بود. حرفهایی که معمولا یک فیزیکدان نمی تواند بزند. هر چه بیشتر او را از لابلای مقالات و کتابهایش می شناختم این باور در من تقویت می شد که رضا منصوری، فیزیکدانی متفاوت است. فیزیکدانی که یک بُعدی رشد نکرده و مقاله فیزیک نوشتن، تنها دغدغه او نیست!
 
بی شک او از تحلیلگران زبده روزگار ما در سیاستگذاری علمی و تحلیل اوضاع دانش و فناوری در ایران است. هم تاریخ علم و روند تکامل آن را در غرب میداند و هم با تاریخ دانش در ایران آشناست. همواره هم بی پرده سخن می گوید و از پوشیدگی و مبهم گویی که ریشه در تاریخ این سرزمین دارد گریزان است. چه آن زمان که از پخش خبر کذایی کشف فرمول اتم هیدروژن در تبریز انتقاد می کند و چه زمانی که از افرادی سخن می گوید که ناگهان در را باز می کنند و خود را همکار علمی جدیدت می نامند! کتابها و مقالات متعدد او (اینجا و اینجا) نشانه دغدغه های خیرخواهانه او برای تغییر سیمای دانش و پژوهش و توسعه علمی در ایران است.
دکتر منصوری اخیرا خاطراتش از چهار سال مدیریت خود در معاونت پژوهشی وزارت علوم در دولت دوم سید محمد خاتمی را تدوین و به صورت الکترونیکی منتشر کرده است. خواندن این کتاب که با نثری شیوا و شیرین و البته مانند همیشه صریح نوشته شده را توصیه می کنم به همه دانشجویان و پژوهشگران رشته های مدیریت و سیاستگذاری دانش و فناوری، آموزش عالی، و مدیران علمی در دستگاهها دولتی و خصوصی .