در مطلب قبلی به عارضه‌ای به نام «فراموشی میراث دیجیتال» پرداخته بودم. حجت‌الاسلام دکتر رسول جعفریان در مطلب زیر، از ستیز با علم و خاک خوردن «میراث مکتوب» در پیچ و خم بوروکراسی اداره گنجینه‌های ایرانی و عدم دسترسی پژوهشگران به منابع ارزشمند تاریخی و ملی گلایه می کند...

رسول جعفریان: طی این ده سالی که کم و بیش در باره تاریخ مفهوم علم مطالعه می کنم – نه تاریخ علم – همه اش فکر می کردم رابطه ما با علم، به رغم همه آن شعارها، نوعی رابطه خنثی یا به تعبیری لابشرط بوده است. یعنی کاری به کار علم نداشته ایم و بود و نبودش برای ما فرق نداشته است. به عبارت دیگر، علم را شرط زندگی خوب و رستگاری دنیوی نمی دانسته ایم و البته تلاش در دفع آن ...

هر روز حجم انبوهی از دانش، اطلاعات، تجربه‌ها و خاطرات بشری در لابلای صفحات اینترنت، از بین می روند. همچنانکه امروز اثری از مطالب روزها و ماه‌های اولیه تولد وب نیست. این اتفاق ممکن است به دلیل؛ تغییر دامین صفحه اینترنتی،‌ تغییر فناوری فراخوانی یا نمایش صفحات اینترنتی، از بین رفتن شرایط خدمات میزبانی صفحات و ...رخ دهد. فلوریدی در کتاب «انقلاب چهارم: ...» ِ خود، این پدیده را «فراموشی دیجیتال» می نامد.

با ورود به فضای وب 2، بسیاری از «مرورگران» صفات وب تبدیل به «آفرینندگان» محتوا شدند. در شرایط جدید، هر کسی می توانست دانش، تجربه ها و محتوای مورد علاقه خود را تولید و  بر روی وب منتشر کند. از این رو حجم خلق آثار شخصی در فضای وب به سرعت گسترش یافت اما تهدید «نابودی محتوای دیجیتالی» همچنان باقی بود. 
از حدود هشت سال پیش، با .....

کلون‌ درهای قدیمی مثال بومی و کلاسیکی از برساخت اجتماعی فنّاوری هستند. ارز‌ش‌های فرهنگی حاکم بر اجتماع،‌ سبب شده بود تا سازندگان درها، برای زنان و مردان، کلون‌های مجزایی تعبیه کنند...