یکی از مباحث مهم در رفتار سازمانی، تفاوت در ویژگیهای شخصی افراد مانند ادارک، نگرش و زمینه های فرهنگی و خانودادگی است که بن مایه واکنشهای مختلف آنان در مقابل رویدادهای یکسان در سازمان را شکل می دهد.  امری که خود مدیریت کارکنان را در چنین مواقعی پیچیده و مشکل می کند.
تصویر زیر بوضوح نشان می دهد که افراد مختلف، به یک شوک، رویداد یا تغییر در سیستم چه واکنشهای متفاوتی نشان میدهند ...

.
میدان سنت پیتر در واتیکان: مراسم معرفی پاپ بندیکت شانزدهم در سال 2005 و نیز مراسم معرفی پاپ جدید (پاپ فرانسس اول) در سال 2013 دو روز پیش.

     

برخی کتابهای "معماری سازمانی" در رشته مدیریت با یک مثال کلاسیک شروع می شود: "عمارت وینچستر"! خانه ای که در یک دوره زمانی 38 ساله (1922-1884) توسط چندین گروه معماری ساخته شده است. این عمارت عظیم اما عجیب دارای 160  اتاق، سیستمهای قدیمی و جدید گرمایشی، چندین آسانسور، 47 بخاری، چلچراغهای بزرگ و کوچک، و ... است بعلاوه  ی درها و پنجره هایی که به دیوار باز می شوند! راه پله هایی که به هیچ جا ختم نمی شوند و تعداد بیشمار دیگری راه پله، در و پنجره اضافی و ...



آنچه که بررسی این عمارت را مهم می‌کند، تجسمی است که می‌تواند در رابطه با وضعیت فعلی بسیاری از سازمانها و سیستمهای اطلاعاتی و ارتباطی آنها در ماایجاد نماید. در واقع اگر زیرساختها و سازه بلوکهای سیستمهای اطلاعاتی اغلب سازمانها را با معادلهای ساختمانی آن جایگزین کنیم، دقیقاً به عمارتهائی نظیر وینچستر خواهیم رسید. عماراتی که هر چند ظاهری آراسته داشته و هزینه و زمان زیادی جهت ایجاد آنها صرف شده‌است، ولی چون بر اساس معماری معینی بنا نشده‌اند، فاقد کاربری لازم بوده و در بهترین حالت به درد فعالیتهای توریستی و موزه‌ها می‌خورند. در این مورد می‌توان با دقت بیشتری به مشخصات این عمارت توجه کرد. با توجه به موارد فوق می‌توان دید که نکات زیر در رابطه با این عمارت قابل توجه هستند:

• عدم وجود راهبرد: عمارت فوق در عین حالی که دارای اتاقهای بیشمار (به اندازه یک هتل)است، دارای سالنهای متعدد پذیرائی و رقص و غیره نیز هست که آن را از یک خانه مسکونی دور کرده و بیشتر به یک هتل شبیه کرده‌است.
• عدم وجود نقشه فنی: در ساخت عمارت از هیچ نقشه فنی که نشان دهنده طراحی عمارت مورد نظر باشد استفاده نشده‌است. نقشه‌های موجود مربوط به بخشهای خاصی از عمارت است.
• عدم توجه به نیازمندیهای واقعی: در انتخاب و ساخت بخشهای مختلف عمارت اعم از درها، پنجره‌ها، سقف، کف پوش و غیره به نیازمندیهای واقعی توجه نشده و صرفاً به خاطر اینکه فعالیت‌های ساختمانی متوقف نشده و یا بدلایلی تجملاتی اقدام به انجام آنها شده‌است.
• زمان غیرمعقول: ۳۸ سال برای ساخت عمارت صرف شده‌است.
• هزینه غیرمعقول: ۵٬۵ میلیون دلار صرف ساخت این عمارت شده‌است.
• حضور نسلهای مختلفی از سبکها و سیستمها: در این عمارت شاهد انواع سیستمهای گرمائی(سه نوع بخاری معمولی، سیستم بخار، و سیستم هوای گرم ) هستیم. علاوه بر آن عمارت فوق که تنها دارای دو طبقه‌است، دارای سه آسانسور مستقل است که راه اندازی آن بیشتر حالت تجملی و پرستیژ داشته‌است تا یک نیاز واقعی.
• غیرقابل توسعه: توسعه عمارت فوق بدون تخریب بسیاری از قسمت‌های اصلی آن مقدور نیست.
• بسیار پیچیده: تعدد راهروها، درها، پنجره‌ها، راه پله‌ها و اتاقها وضعیتی را بوجود آورد است که براحتی در آن گم میشوید. در واقع به همین دلیل این خانه از مدتها پیش به خانه ارواح جنگهای داخلی آمریکا معروف بوده‌است
  
  منبع: کتاب مقدمه‌ای بر معماری سازمانی، نوشته عسگر صمدی اوانسر.

 

/**/

                                                     
کتاب وزین "عصر اطلاعات" نوشته ی امانوئل کاستلز، در سال 1380 توسط نشر طرح نو در سه جلد با ترجمه احد عقیلیان و افشین خاکباز به بازار آمده است. خلاصه این کتاب را می توانید از اینجا دانلود کنید

ادامه مطلب

                 

زمان برخی از مجموعه های آبی استخر و سونا، نامحدود است یعنی مشتری از لحظه ورود تا هر زمانی که مایل است می تواند در مجموعه استخر و سونا به سر برد و در زمان دلخواه خارج شود. بوفه های این نوع استخرها مشتری نسبتا خوبی دارد. عده ای پس از کمی شنا و سونا، خوردنی و نوشیدنی مورد علاقه شان را از بوفه می خرند و با نشستن روی صندلیهای بوفه بخشی از ساعات حضور خود در استخر را صرف گپ و گفت با دوستانشان می کنند.
اما اخیرا به استخری می روم که زمان حضور مشتری در آن محدود است و مشتری موظف است یک و نیم ساعت پس از ورودش، مجموعه را ترک کند. حضور بیش از آن هزینه اضافه دارد. این استخر گرچه بوفه ی خوراکی بزرگی دارد و فضای زیادی از استخر را به خودش اختصاص داده، اما همیشه خالی از مشتری است و کسی حاضر نیست لحظاتی از  در مجموعه را صرف خوردن و دراز کشیدن روی صندلیهای بلند جلو بوفه اش کند!
این امر دلیل ساده ای دارد که مدیر استخر از آن غافل است. معمولا بین پانزده تا بیست دقیقه از زمان مجاز حضور مشتری در استخر و سونا (90 دقیقه) صرف کارهای مرسوم در هنگام ورود و خروج از استخر (مانند درآوردن لباس، تعویض مایو، دوش گرفتن، پوشیدن لباس و ...) می شود. از نظر مشتریان دائم و شناگران حرفه ای، هفتاد دقیقه باقیمانده صرف شناکردن، به سر بردن در آب گرم و سونای بخار و سونای خشک می شود و زمان چندانی برای حضور در بوفه و خرید و خوردن خوراکی به همراه دوستان باقی نمی ماند. از این روست که در چنین استخرهایی معمولا دایر کردن بوفه، بازدهی لازم را ندارد و اتلاف منابع و نیروی انسانی و فضا و تجهیزات است و لا غیر.
در صورتی که در استخرهای نوع اول، به دلیل طولانی بودن زمان حضور مشتری در مجموعه، دایر کردن بوفه می تواند تا حدود زیادی توجیه اقتصادی داشته باشد.